GEORGES PEREC - Rzeczy

Rzeczowa rzecz o rzeczach rzeczywistych, która w rzeczy samej rzecze prawdę.

Wbrew pozorom, Rzeczy nie są opowieścią o przedmiotach, tylko o ludziach. Poznajemy Jerome’a i Sylvię. To dwudziestolatkowie, którzy mieszkają razem i pracują jako ankieterzy. Z doskoku, nieregularnie, bez stałego etatu. Wolny czas wykorzystują na rozmowy, upijanie się z przyjaciółmi oraz marzenia o bogactwie. Nie robią wprawdzie nic, aby je zdobyć, ale mają wewnętrzne przekonanie, że ono im się należy. Że pewnego dnia fortuna sama zapuka do ich drzwi. Przez pryzmat historii Jerome’a i Sylvii poznajemy pewne specyficzne podejście do życia, charakteryzujące się powierzchownością, apatią i miałkością istnienia. Bohaterowie nie żyją, prześlizgują się jedynie po złudzeniu życia, które same sobie wytworzyli. Tak jakby mieli przed sobą obiad, ale zamiast podjąć działanie i go zjeść, patrzą się na niego godzinami, wąchają, rozmawiają o nim i marzą o tym, jak dobrze byłoby go mieć w końcu w żołądku. Brzmi znajomo ?

Chyba każdy z nas ma kogoś takiego w swoim pobliżu, osobę bez zainteresowań, hobby, osobę która jak ognia boi się wysiłku, zmiany, rozwoju, osobę która żyje jakby od niechcenia. Pod tym kątem, Rzeczy są  przekonującym ostrzeżeniem, byśmy w kulcie przedmiotów nie zatracili siebie.

Książka Pereca jest głęboka, ma ukryty sens, jest do tego wielką przestrogą, by nie zmarnować sobie życia. Jej lektura nie sprawia jednak żadnej przyjemności, jest sucha i szorstka, zdania rozsypują się jak trociny. W całej książce nie znajdziemy ani jednego dialogu.

Dlatego, mam bardzo mieszane uczucia. Chciałbym krzyknąć: „czytajmy Pereca!”, ale od lektury zaschło mi w gardle.

Perec wpadł we własne sidła: książka, którą napisał o rzeczach, sama się nią stała. Po ukończeniu lektury  można Rzeczy komuś podarować, odłożyć na półkę, sprzedać – nie wyobrażam sobie natomiast powracania do niej.